De ontmoeting van de Ramayana-artiesten en boeddhistische monniken

Welkom bij deze aflevering, waarin we ons verdiepen in een cruciale ontmoeting die niet alleen de wereld van de vechtsport beïnvloedde, maar ook de manier waarop lichaam en geest in harmonie worden gebracht. Een ontmoeting tussen artiesten die het Ramayana tot leven brachten en de boeddhistische monniken van het oude Azië.

 De uitdaging van de monniken

De boeddhistische monniken stonden voor een praktisch probleem: urenlang mediteren bracht vaak niet alleen rust, maar ook een ongewenst effect met zich mee. Ze vielen in slaap en leden onder een slechte doorbloeding. Het werd duidelijk dat langdurige meditatie afgewisseld moest worden met beweging om het lichaam fit en de geest scherp te houden.

 Daar kwam nog iets bij. Reizen door de onherbergzame gebieden van die tijd was gevaarlijk. De monniken, vaak gekleed in eenvoudige gewaden en zonder bezittingen, waren gemakkelijke prooien voor rondtrekkende bendes. Het idee dat vroeger alles veiliger was, is een misvatting. Buiten de veilige grenzen van een dorp of stad heersten roofzuchtige groepen die door geweld hun inkomen vergaarden. Monniken, die geen leger om zich heen hadden, moesten zichzelf verdedigen.

 De geboorte van verdediging en harmonie

In hun zoektocht naar balans en veiligheid kwamen de monniken in contact met artiesten die de kunst van het Ramayana beheersten. Deze artiesten hadden geperfectioneerde bewegingen ontwikkeld om de epische gevechten op het podium realistisch weer te geven. Voor de monniken waren deze technieken ideaal: ze boden zowel fysieke oefening als een praktische manier om zichzelf te verdedigen.

 De eerste kloosters die werden gesticht, leken meer op forten dan op rustige plekken van aanbidding. Ze waren voorzien van dikke muren, verborgen doorgangen en zelfs trainingsruimtes voor gevechtskunst. Hier ontwikkelden de monniken hun eigen trainingsmethoden en introduceerden ze de eerste instrumenten, zoals de wooden dummy – een houten oefenpartner om tegen te slaan en te schoppen. Ook vervingen ze gevaarlijke zwaarden door stokken, die werden aangepast aan verschillende gevechtssituaties en afstanden.

 De ontwikkeling van stijlen

De monniken bestudeerden niet alleen gevechtstechnieken, maar ook de natuur. Ze observeerden hoe dieren zichzelf verdedigden en aanvielen. Deze inzichten vertaalden ze naar vaste patronen van bewegingen, een vroege vorm van wat we nu Kata noemen. Terwijl de monniken vanuit India naar China trokken, brachten ze hun kennis mee en verrijkten ze deze onderweg door lokale stijlen en technieken over te nemen.

 Zo ontstonden de talloze stijlen binnen het Wushu, ook wel bekend als Kung Fu in het Westen. Elke stijl, geïnspireerd door dieren zoals de tijger, kraanvogel en slang, weerspiegelde een andere manier van vechten en overleven. De monniken zetten onderweg tempels op, waar ze hun kennis deelden en verder verfijnden.

 De verspreiding naar legers en burgers

Het waren echter niet alleen de monniken die baat hadden bij deze technieken. Ook legers ontdekten de waarde van deze vechtsporten, vooral in tijden van vrede. Soldaten gebruikten de technieken om in vorm te blijven en ontwikkelden zelfs nieuwe stijlen, zoals de Dronkenman-stijl. Deze stijl, geïnspireerd door bewegingen onder invloed van alcohol, leerde vechters omgaan met een gebrek aan coördinatie en controle – een uitdagende oefening, zelfs voor nuchtere beoefenaars.

 Van Wushu naar Muay Thai

Terwijl de boeddhistische vechtsporten zich verder verspreidden, ontwikkelden zich in Zuid-China parallel andere tradities. In de regio Yunnan, waar de Dai-bevolking leefde, ontstond een vroege vorm van wat we nu kennen als Muay Thai. Deze stijl, destijds bekend als Muay Dai, combineerde gevechten met wapens en fy